Hee Blafono!

Blafono!

Hallo lieve vrienden en familie en anderen die dit lezen,

Hier dan eindelijk een berichtje van mij uit het verre warme Ghana!

Na een superleuk en geslaagd afscheidsfeest, en een leuk en druk afscheid op schiphol begon onze reis naar Ghana. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, want we hebben al zoveel meegemaakt in deze week. Zoveel nieuwe indrukken!

Onze vliegreis ging goed, ook al waren sommigen van ons wat bang dat we gingen neerstorten. We maakten een tussenstop bij Tripolie in Libie. Hier hadden we als 5 blanke meiden erg veel bekijks. In het begin is al die aandacht wel leuk, maar na een tijdje is het wel storend. Hierna vlogen we door naar Accra. De hoofdstad van Ghana. Toen we het vliegtuig uitstapten was het enorm warm, net of er een klamme deken over je heen lag. Stonden we daar in onze dikke truien en schoenen met sokken in 35 graden. We werden hier opgewacht door Sjef. Dit is onze begeleider en contactpersoon gedurende onze stage hier. Hij komt uit Nederland, maar is al een tijd in Ghana. Er kwamen ook meteen iets van 7 Ghanezen op ons af, die ons wilden helpen met onze koffers. En wij dachten dat deze bij Sjef hoorden, dus lieten we ze wel helpen. Maar naderhand wilden ze natuurlijk geld. Ik ging snel in de taxi zitten met Melanie en Veerle, maar Anouk en Judith hadden nog 5 euro gegeven. We reden naar een hotel in Accra. Hier zouden we de eerste nacht doorbrengen. We reden hierheen met de taxi, maar de chauffeur wist de weg niet, en de benzine was op. Maar we kwamen gelukkig veilig bij het hotel aan. Maar er was iets fout gegaan, en daarom waren er te weinig kamers. Dus sliepen Veerle en ik gezellig bij elkaar in bed.
De volgende dag hebben we boodschappen gedaan, en onze euro’s ingewisseld. Hierna gingen we eindelijk op weg naar Ada Foah! We gingen met de trotro. Hier reizen eigenlijk alle Ghanezen mee, dit zijn kleine busjes, die als ze helemaal volgepropt zitten, 24 mensen kunnen vervoeren. Deze trip duurde 2u, en onderweg keken we onze ogen uit. Je zag echt vanalles, de Ghanese vrouwen lopen met schalen eieren/water of bananen op hun hoofd, dan ligt er weer een vrachtwagen op z’n kant op de weg, of je moet stoppen voor een kudde geiten. We kwamen ook langs de bouw, hier lopen 2 studenten van bouwkunde stage. Edwin en Stijn. En daarna gingen we meteen langs het Dangme East Hospital. Hier gaan wij stagelopen. Best een ruim opgezet ziekenhuis. De gangen lagen vol met Ghanese inwoners met kleine kindjes. En hierna kwamen we dan uiteindelijk aan bij ons huis! We waren zo benieuwd. Het is een groot huis met veel kamers en een grote tuin met palmbomen. Alleen zitten we niet met z’n 5en maar met zn 6en in huis. Sjef woont bij ons. Of liever gezegd, wij wonen bij Sjef in huis. Dit was wel een kleine tegenvaller, want we dachten dat we met zn 5jes in een huis zouden zitten. Maar aan de andere kant is het ook wel fijn dat Sjef bij ons woont, hij weet heel veel en kan ons goed begeleiden.
Ik slaap bij Anouk op de kamer, en de rest heeft allemaal een eigen kamer. Maar wij vonden het wel zo gezellig met z’n 2en. Nadat we onze kamers hadden ingericht, bedden opgedekt, koffers uitgepakt en de klamboe opgehangen, gingen we naar de naaister. Deze ging onze maten opmeten, voor een verpleegstersjurkje. Ghanezen zijn echt heel vriendelijk, want als je bij iemand thuis komt, vragen ze eerst hoe het met je gaat en ze bieden je een stoel en drinken aan, en dan pas vragen ze wat je komt doen. Op straat begroet ook werkelijk iedereen je. Overal roepen ze ook Blafono naar ons. Dat betekent blanke. En dan moet je Namlium terugroepen, dat betekent zwarte. Ook vraagt iedereen hoe het met je gaat, en waar je vandaan komt. En ze heten je allemaal welkom.
Deze eerste avond zijn we uit eten gegaan met Sjef. Naar the Brightest Spot. Erg gezellig. Overal op straat lopen trouwens jonge geitjes, kittens en kippen. En bij Brightest spot zaten ook veel kikkers. En ik kon het niet laten om er eentje op te pakken, maar deze bedacht dat hij ineens erg nodig naar de wc moest volgens mij, want hij plastte mijn hand helemaal onder. Doet me denken aan een verhaal in Renesse..
Teruggekomen in ons huis ging ik nog even douchen. De douche is bij ons een hok buiten, in het begin was dit echt heel erg wennen. Want de eerste keer zat er een kakkerlak en een kikker. Dus de buren zullen ons gegil waarschijnlijk wel gehoord hebben.

De volgende dag gingen we naar het eiland. Alork Pem. Dit is een eiland in de buurt, waar 2 studenten van welzijn, Naut en Marjolein stagelopen, en waar ook een malariaproject loopt, waar wij misschien aan mee gaan doen. We liepen naar de aanlegsteiger waar Kwami, een jongen van het eiland, (kwami betekent zaterdag) ons naar het eiland bracht met een houten bootje. Het was iets van een uurtje varen over de Lake Volta. Echt een heel mooie rivier. Het valt me ook op dat het hier bij Ada Foah allemaal erg mooi groen is, mooie palmbomen en veel water. Aangekomen op het eiland ontmoetten we John, een Ghanees die ook meedoet met het malariaproject. Deze ging ons met een aantal anderen rondleiden. We kregen ook de Ghanese handdruk van iedereen. Echt heel grappig, je slaat eerst de handen tegen elkaar aan, dan geef je elkaar een hand en dan knip je zeg maar met je middelvingers. Erg lastig, maar we zijn er goed op aan het oefenen haha. Op het eiland wonen de mensen in hutjes van klei gemaakt, met rieten dakjes. De mensen zijn hier ook enorm vriendelijk. En de kleine negerkindjes zijn zo schattig. John bood er ons nog eentje aan. Dus wie weet neem ik er echt nog eentje mee naar huis! We liepen ook langs de school, en alle kindjes kwamen op ons afrennen en wilden met ons spelen en onze handen vasthouden. Ik was aan het filmen, en dat vonden ze ook helemaal geweldig, en alle kindjes wilden ook op de foto. Ze waren echt heel schattig, maar na een tijdje ook wel vervelend, want ze wilden niet loslaten en pakten je echt overal vast. Voordat we weer terug naar Ada gingen kregen we nog een kokosnoot te eten, de kokosmelk is niet echt mijn favoriete drankje heb ik ontdekt, het vlees gaat opzich wel. Judith vond het ook niet zo lekker, en voerde het aan de kippen en de geiten, maar dat vonden ze niet ze niet zo leuk volgens mij haha! Ze gebruiken het vlees van de kokosnoot ook om lekken in de boot mee te dichten.

Gedurende de 3.5 maand dat we hier zitten mogen we ook gebruik maken van het zwembad bij het hotel Tsjarleys Korpey. Een enorm luxe hotel. Als je hier bent denk je al helemaal dat je op vakantie bent. Als je in het zwembad ligt, kijk je ook uit op de Lake Volta, en je ligt op ligbedjes onder de palmbomen. Echt heerlijk! Tot nu toe zijn we er iets van 3 keer geweest.
Het is wel raar, want het is hier allemaal zo luxe, en als je daar buiten stapt zie je de armoede echt heel goed. Mensen zijn tussen het vuil op zoek naar eten, ze poepen en plassen overal.
Dat is ook echt wel wennen, de dorpsbewoners kennen geen toiletten, die gaan gewoon buiten in de bosjes. En het strand is ook vlakbij, en het ziet er supermooi uit eigenlijk. Wit zand en palmbomen en blauw water. Maar als je dan wat verder kijkt zie je allemaal afval op het strand, en weer mensen die hier gewoon hun behoefte doen. Ze kennen ook geen afvalbakken, overal ligt het vuil gewoon op straat.

En eigenlijk zouden we deze vrijdag moeten beginnen met onze stage in het ziekenhuis, maar het was 6 maart Independance day. Dus groot feest in Ghana! We werden ’s ochtends opgehaald door John en Kwami, die hadden dat maandag aan ons beloofd. En we gingen naar het voetbalveld in Ada Foah. Alle scholen hadden een soort team, en die gingen dan marcheren, en hier konden ze een prijs voor krijgen. Ondertussen kregen we nog een tropische regenbui, echt heerlijk om even af te koelen. Alleen leek het naderhand nog warmer. Hierna gingen Judith en ik met John en Kwami naar een eiland waar het ook feest was. Anouk was niet zo lekker, en de rest was naar de markt in Kasseh.
We gingen hier ook weer heen met de boot, alleen deze was dus op een aantal plekken lek. Maar het was gelukkig niet zo ver varen. Aangekomen op het eiland (waar ik de naam niet meer van weet) waanden we ons echt op jamaica of iets dergerlijks. We zagen aan de ene kant de Lake Volta, en aan de andere kant de zee. En het was vrij druk met westerlingen, en rijke Ghanezen. En overal werd reggea gedraaid, Akon en Bob Marley zijn heel geliefd hier. Wel leuk, want dat kunnen wij dan ook meezingen. Je kon hier drinken halen en je kon relaxt zitten. En er waren voetbal en volleybal wedstrijden, er werd gedanst. wel grappig om dat een keer te zien. De Ghanese vrouwen schudden heel erg met hun kont, en ze rijden allemaal tegen elkaar op. Dus wij deden maar niet mee. Nadat we wat hadden gedronken liepen we naar het strand. Hier was het wel schoon en kon je eventueel zwemmen. Alleen waren wij onze zwemspullen vergeten. Dus helaas. Na een tijdje besloten we toch maar weer terug naar Ada Foah te gaan. Alleen Kwami had geen zin meer om te peddelen. Dus Judith en ik en John hebben gepeddeld, en steeds het water uit de boot geschept. Maar heel goed zijn we daar niet in, want we vaarden steeds bijna tegen de vastliggende boten aan. Al met al was het echt wel superleuk. Alleen waren we echt superverbrand toen we thuiskwamen.

’s avonds zitten we meestal buiten wat te drinken, het liefst een wijntje want dan slaap je lekker. Want ’s nachts koelt het vrijwel niet af. Het is dan nog iets van 30 graden. Maar ik ben er ondertussen al wel wat aan gewend. En anouk en ik hebben een ventilator op onze kamer. Dus dat is wel te doen.

Zaterdag zijn we naar de markt in Accra geweest. Ook echt een hele ervaring. Iedereen noemt elkaar brother en sister. En allemaal vragen ze, how are you, of watsup? Echt heel leuk. En iedereen geeft je ook een hand, wel hun rechterhand. Want als je de linkerhand geeft is dat onrespectvol. Want die gebruik je alleen om je billen mee af te doen als je naar het toilet bent geweest.
De mensen op de markt zijn wel erg opdringerig, ze roepen steeds dat je moet komen kijken, en dat je dingen moet kopen. Het is wel erg leuk om af te dingen. En het kost hier echt zo weinig allemaal. Dus ik heb al best veel gekocht, wat niet mijn bedoeling was. Maar dat probleem hadden we allemaal. We waren vandaag met zn 12’en. Ook met de andere studenten. De twee jongens en bouwkunde en 4 van welzijn.
Op de terugweg gingen we nog met een stel naar de Shoprite in Accra. Hier hebben we even gekeken voor kleren en eten. En we kregen een lift aangeboden van Eddie. Een Nederlander die hier voor 2 jaar woont voor zijn werk. En hij had een superluxe jeep waar we met 9 man inkonden. Best relaxed.

Dit was mijn week even samengevat. Ik heb echt nog veel meer meegemaakt, maar dan wordt het echt een veel te lang verhaal. Ik vind het tot nu toe echt superleuk hier, en ik hoop dat dat de komende tijd ook blijft. We hebben een leuke groep en dat scheelt al veel.
Ik heb ook een nieuw Ghanees nummer: 0241997487. Dus hierop ben ik te bereiken.
En als jullie iets van een kaartje willen sturen kan dat naar dit adres:
Dangme East district Hospital
P.O Box 18
ADA.

Ik kan alleen in het ziekenhuis op internet, dus ik weet nog niet of ik vaak verhalen op deze site kan zetten. Maar ik probeer het!
Tot de volgende keer weer!

Liefs,
Suzanne


ps; het duurt echt enormm lang voordat ik hier op internet kan. We zitten hier nu al een uur, en eerst deed de stroom het niet, en daarna internet niet, en nu is het gewoon ontieglijk traag! Daarom weet ik niet of ik mijn foto's nu ook al kan plaatsen! En anders moeten jullie nog even in spanning blijven.
Allemaal bedankt voor alle leuke berichtjes, en kaarten en smsjes!